We hebben toch wel geslapen op de swag en in de slaapzak. Alleen Alie zat onder de bulten. We dachten dat ze gestoken was door muggen, maar het bleek de slaapzak te zijn die vol met zandvlooien zat. De slaapzak was duidelijk niet schoon. 

We zijn naar Kata Tjuta (the Olga’s) gereden voor de wandeling door de “Valley of the Winds”. Helaas bleek dat een moeilijke en gevaarlijke wandeling te zijn, dus wij hebben een gedeelte gewandeld.  Groovy Grapes houdt onvoldoende rekening met wat oudere mensen, ondanks dat wij prima kunnen wandelen en behoorlijk fit zijn.

In tegenstelling tot 15 jaar geleden zaten we nu duidelijk aan de verkeerde kant van Kata Tjuta. Behalve de pracht van de rotsen en de moeilijke wandeling was er verder niets. Aan de andere kant is veel meer te beleven, maar helaas was dat te ver om dat naar toe te wandelen.

Na de wandeling reden we terug naar het kamp op het resort Yulara. We hadden voor de zoveelste maal “wraps” als lunch. Dus wij pakten de shuttlebus naar de winkels vooraan in het resort. Daar hebben we lekkere dingen gekocht en een nieuw petje voor mij, want de vorige zit voor geen meter.

In de middag reden we naar Uluru, waar Sid uitleg gaf over de cultuur. Met name de “caves” werden door hem uitgelegd, zoals de vrouwen-, de mannen- en de ouderencave. Vooral de ouderen hadden het niet best. Zij waren proefkonijnen voor het voedsel. Als ze niet ziek werden of dood gingen, was het voedsel eetbaar.

’s Avonds reden we richting de parkeerplaats waar alle bussen stoppen voor de zonsondergang, waar je Uluru op zijn mooist kan zien. We werden verrast door een heuse zandstorm. De lucht werd helemaal geel/bruin en Uluru verdween totaal uit het zicht. Gelukkig duurde het maar kort, zodat we toch nog van de rots kunnen genieten. Helaas was de zon niet meer te zien, maar we hebben wel spectaculaire plaatjes gemaakt.