Vandaag maakten we de overtocht van Hobart naar de westkust van Tasmanië. We verlieten ‘s morgens vroeg de hoofdstad. Het is een vrij lange rit van ruim 350 km. Dit lijkt niet zo ver, maar het zijn smalle tweebaanswegen met vele bochten en hellingen.
De eerste stop was in Mount Field National Park. Dit is een zeer dicht begroeid regenwoud. Je kunt zien dat hier veel regen valt, want het wemelt van de varens en de stammen van de (eucalyptus) bomen zijn begroeid met vele soorten mossen. We wandelden naar Russell Falls, een zeer indrukwekkende waterval. Het was een halfuurtje wandelen om er te komen.
Na deze stop reden we door het berggebied richting het westen.
Op Tasmanië zijn vele waterkrachtcentrales. De stroom wordt opgewekt door riviertjes af te dammen en via buizen (penstocks) naar beneden te laten stromen. Het water komt met ruim 250 km/h op de turbine van de generator aan. Per penstock heb je een generator. Daarna stopten we even bij het geografische middelpunt van Tasmanië (Lake St. Clair).
De volgende korte stop was bij een kopermijn (Iron Blow Lookout) met een prachtig uitzicht op het stadje Queenstown. Hier reden we later doorheen. De laatste kilometers gingen naar Strahan. We sliepen in het gelijknamige hotel.
Het viel ons op dat Tasmanië erg bergachtig is. Er zijn vele besneeuwde toppen boven de 1200 meter.
